Getuigenissen van deelnemers

Klik op één van de knoppen om naar de verschillende getuigenissen te springen

De betekenis van de TPZ-conferenties voor mijn leven

Door: Riny Meulepas

Jezus maakt vrij!

Ik werd geboren in 1951 in Langenboom. Ik was het vijfde kind in een gezin met zes kinderen. Een oom, de broer van mijn moeder, maakte deel uit van ons gezin. Wij hadden een boerderij met koeien, kippen, varkens en grond. Wij waren lid van de Rooms-Katholieke Kerk.

Op anderhalf jarige leeftijd kreeg ik longontsteking en daarbij kinkhoest. Vijf weken lang lag ik, in kritieke toestand, in isolatie in het ziekenhuis. Daardoor scheurde de hechting met mijn moeder. Vanwege deze gescheurde hechting werd ik een bijzonder angstig en onzeker kind.

De oom, die deel uitmaakte van ons gezin, heeft mij als kind seksueel misbruikt. Daardoor groeide er een enorm schuld- en schaamtegevoel in mij. Mijn seksuele ontwikkeling werd ernstig verward en ik raakte verslaafd aan zelfbevrediging. Ook werd ik verslaafd aan roken en drinken.

Op 15-jarige leeftijd heb ik God en de kerk de rug toegekeerd. Daar wilde ik niets meer mee te maken hebben. Ik had geleerd dat God een strenge en bestraffende God is. Hij ziet alles en kijkt met name naar mijn fouten en daar word ik voor gestraft. En gaandeweg ontwikkelde zich een verlangen in mij naar een relatie met een vrouw, wat later ook uitmondde in het aangaan van lesbische relaties.

Op 23-jarige leeftijd werd ik in mijn slaap door vier gewapende mannen overvallen. Een van hen verkrachtte mij. Dat was de straf van God, dacht ik. Zo bang werd ik voor God en mensen dat het leven bijna ondraaglijk werd en ik een aantal keren heb overwogen om er een einde aan te maken. 

Ik was vies, vuil, een gebruiksvoorwerp, een ding. Ik zat vol haat, met name naar mezelf. Ik besloot op zoek te gaan naar liefde en de zin van al dit lijden. Therapieën, cursussen, hulpverleningsgroepen, alles greep ik aan om inzicht te krijgen in mijzelf en mijn reacties op gebeurtenissen. Want ik wilde en zou geen blijvend slachtoffer zijn van seksueel geweld zoals iedereen beweerde. En ondertussen verslond ik boeken. Over het Boeddhisme, New Age, zelfhulpboeken. Ik volgde cursussen en opleidingen om inzicht te krijgen. Kortom ik heb overal gezocht naar liefde en herstel en kon het niet vinden.

Begin 2006 zag ik een uitzending van Hour of Power (een kerkdienst uit Amerika) op RTL5. Daar kwam een jonge vrouw getuigen. Zij werd ooit in haar eigen huis gegijzeld en zij begon de man, die haar gijzelde, te vertellen over een boek dat zij aan het lezen was. Dat boek heette ‘Doelgericht leven’. Door wat zij vertelde heeft die man haar laten gaan en zich zonder verzet overgegeven aan de politie. Dus ik dacht: ‘Dat boek wil ik lezen.’ Dezelfde week had ik het in huis en toen ik ging lezen kwam ik thuis. Voor het eerst in mijn leven las ik over de liefde en de zin van het lijden waar ik naar op zoek was.

Op 16 maart 2006 besloot ik een relatie met Jezus aan te gaan. Daarnaast besloot ik Hem op Zijn woord te geloven. Tussen 2006 en 2010 heeft Jezus mij vrijgemaakt van de verslavingen drinken en zelfbevrediging. Met roken was ik eerder gestopt.

In mei 2010 vroeg Jezus mij naar de TPZ-conferentie, ‘Op weg naar heelheid in Christus’, te gaan. Deze werd geleid door Signa en Conlee Bodishbaugh. Ter voorbereiding gaf Jezus mij het boek ‘Het gebroken beeld’ van Leanne Payne. Daarin schrijft zij over genezing van homoseksualiteit. Ik vond geen herkenning.

Tijdens de conferentie was er een lezing over ‘Besef van zijn’. Besef van zijn betekent dat ik er mag zijn, dat ik weet wie ik ben, een zekere identiteit heb, vertrouwen heb, content ben en leef vol verwachting. Ik herkende alles in het ontbreken hiervan! Tijdens deze lezing werd ook pornografie aangehaald en verdiept. En daar herkende ik mij volledig in. Ik was verslaafd aan zelfbevrediging en had daarbij pornografische fantasieën in mijn hoofd.

Dit was de strekking van wat er werd gezegd. Als een klein kind alleen gelaten wordt, of niet kan binden aan de ouders of om welke reden dan ook intense pijn, machteloze boosheid, doodsangst of wat dan ook voelt, grijpt het naar de genitaliën omdat daar de emoties uiteindelijk naartoe gaan. Bij het ouder worden, ontstaat dan de volgende oplossing voor pijn, boosheid, machteloosheid en angst: er gebeurt iets waardoor bovenstaande intense gevoelens worden opgeroepen, en dan volgt een terugtrekkende beweging, waardoor eenzaamheid voelbaar wordt. Die eenzaamheid veroorzaakt pijn en daardoor ontstaat opwinding in de genitaliën, er komt verleiding op, gedachten aan bevrediging komen op, vervolgens geven wij er aan toe en bevredigen wij ons zelf en/of kijken naar porno, dan volgt een tijdelijke verlichting/opluchting. Maar omdat wij ons schamen en schuldig voelen, nemen we ons voor dit niet meer te doen. Dit houden we vol tot het volgende spanningsmoment. Zo kan het gebeuren dat we meerdere keren op een dag onszelf bevredigen om de pijn aan te kunnen. En dat was precies wat er bij mij gebeurde.

In oktober 2016 vroeg Jezus mij opnieuw naar een TPZ-conferentie te gaan. Het thema was ‘Ik blijf bij je’ en het werd geleid door Lin Button en haar team. Een van de sprekers, Randall Staley, sprak over ‘gezonde seksualiteit’. Hij vertelde dat hij jaren geleden dacht dat hij homoseksueel was. Hij vertelde over zijn leven, zijn jeugd, zijn relatie met zijn ouders. Na een jarenlange strijd met deze gedachten en gevoelens was hij rechtgezet in een gezonde seksualiteit. Ik herkende mij volkomen in zijn verhaal. Jezus liet mij zien hoe de gescheurde hechting tussen mijn moeder en mij enerzijds en het seksueel misbruik in mijn kindertijd mij volkomen in de war hadden gebracht en daarmee ook mijn seksuele ontwikkeling. Het intense verlangen naar mijn moeder en de beschadigingen door mannen deden mij buigen naar vrouwen, ook seksueel. Jezus maakte mij recht en gezond.

In november 2017 ging ik opnieuw naar een TPZ-conferentie ‘Daar bij de rivier’ die ook werd geleid door Lin Button en haar team. Tijdens de lezing ‘Besef van zijn’ werd ik geraakt, maar ik had geen idee van de mate waarin. Die werd mij duidelijk toen een vrouw bij mij kwam staan en mij vasthield. Ik begon te huilen. Die vrouw zei van alles tegen mij op een zachte liefdevolle manier. Ik verstond er geen woord van, maar de liefde en zachtheid kwamen binnen. Langzaam maar zeker groeide er een enorm krachtig gevoel in mij en ik huilde steeds harder. Harder en harder. Ik huilde naar een climax toe. En toen kwam er een oerkreet uit het diepst van mij. Het was hartverscheurend! Die oerkreet had te maken met de gescheurde hechting. De pijn, machteloosheid en diepe eenzaamheid kwamen op dat moment aan het licht. Ik was ongelooflijk blij dat dit gebeurde. Daardoor werd ik vrij en kon ik zien dat ik verbonden was en altijd was geweest.

In november 2018 ging ik naar de TPZ-conferentie ‘Open je hart voor God’ geleid door Mark Pertuit. Een van de lezingen was: ‘Genezing van hechtingsstoornissen.’ Die lezing was de eigenlijke aanleiding voor mij om te gaan. Ik wilde weten of ik genezen was. 

Tijdens de lezing zag ik plotseling mijn moeder bij Jezus staan. Ik keek naar haar en voelde mij volkomen vrij van haar. Toen verdween mijn moeder en nodigde Jezus mij uit om naast Hem te komen staan. Dat deed ik en toen zag ik plotseling mijn dochter staan. Jezus liet mij zien dat er tussen haar en mij een korte, dikke, ongezonde navelstreng zat. Ik schrok heel erg van dit beeld. Er kwam een teamlid, een vrouw, naar mij toe en ik vertelde haar dat beeld, dat ik mijn dochter alleen heb opgevoed, en ook over mijn relaties met vrouwen. Toen zei zij tegen mij: ‘Jezus gaat nu heel voorzichtig de navelstreng losmaken. Jouw kindje gaat niet dood en jij ook niet.’ En toen begon het.

Ik schreeuwde alleen maar: ‘Nee, nee, nee, nee.’ Ik huilde zo hard. Zo ongelooflijk hard. Die vrouw bleef herhalen dat mijn kindje en ik niet dood zouden gaan. Zij kreeg nieuw bloed, haar eigen bloed en ik kreeg ook nieuw bloed. Wij kregen allebei een infuus. Dit bleef doorgaan totdat ik ophield met nee, nee, nee roepen, haar woorden kon horen en ontvangen en langzaam tot bedaren kwam. Daarna bedankte ik haar en gaf haar een knuffel. Toen ik thuiskwam, schreef ik het op en zag ik het complete verhaal.

De angst van mijn moeder om mij te verliezen zat in mij. Ik heb de angst van mijn moeder gevoeld en in mij opgenomen en meegedragen. Toen werd mijn dochter geboren. En ik heb die angst overgedragen op haar, mijn kindje. Ik was altijd bang dat er iets met haar zou gebeuren. Altijd. Maar Jezus maakte ons vrij.

 

Lees Riny’s hele verhaal in haar boek

De levenskunstenaar
geeft liefde tot in het merg van het bot

Tekst op de cover:

‘Dit is een boek vol hoop voor alle mensen die ergens mee worstelen. Veel, heel veel mensen hebben in hun leven een of meerdere ingrijpende gebeurtenissen of trauma’s meegemaakt. Elk trauma begint buiten de persoon, maar verplaatst zich naar binnen en wordt daar bestreden. Dit boek is geschreven met het doel een weg te laten zien uit die strijd, uit het trauma, uit de pijn, angst, of eenzaamheid, door de liefde en in liefde; de onvoorwaardelijke liefde.
Omdat in dit boek diverse trauma’s en gevolgen daarvan ter sprake komen, zoals hechtingsproblematiek – seksueel kindermisbruik – verslavingen – seksuele geaardheid – pornografie – gewapende overval – verkrachting; is het bijzonder geschikt voor een breed publiek.’


Voor vragen, opmerkingen of hulp, mail naar: delevenskunstenaar@gmail.com
Dat is de enige plek waar het boek te bestellen is.

De levenskunstenaar
Riny Meulepas
ISBN 9789090317656
220 pagina’s
Prijs € 25,00

 

Van Pompoensoep tot erwtensoep

Door: Anoniem

Het is 2018, de TPZ conferentie in Houten. Het kookteam had al hun energie, inventiviteit en liefde gelegd in een heerlijke pompoensoep, om ons de tweede conferentiedag mee te verwennen. Alleen: die dag was de soep beschimmeld en dus werd het erwtensoep: die hoefden ze alleen nog maar de gasten op te lepelen. En, hoewel anders dan gehoopt, werd iedereen toch gelaafd.

Begin 2000 was het geloof ik, bezocht ik voor het eerste een Leanne Payne conferentie in Duitsland, om te onderzoeken ‘wat gebeurt hier’. En… bij het onderwerp ‘codependentie’ werd ik zo geraakt, dat ik wist: als je bij deze oproep blijft zitten, dan is dat een grote leugen… Het was de start van de ontdekking dat al mijn harde werken, ook voor God, al mijn dienen (= pleasen) van mensen, al mijn muren rond mijn eigen diepe pijn en twijfels aan mijn identiteit en eigenwaarde, al mijn goedlachse maskers om de innerlijk verwarring vanwege zelfmoordgedachten, niet voldoende waren en de soep van mijn leven behoorlijk bedorven was. Ik liep vast, volledig, en wist – als ik nu niet zelf hulp zoek, dan is het einde verhaal, dan is het alleen nog ‘het riool in’.

Een lang proces begon van i.p.v. sterkte te fingeren, kwetsbaar te zijn, van alleen durven geven, te leren ontvangen, van onthecht te zijn te leren verbinden, van de ander te willen veranderen, de taak oppakken de weg te gaan om steeds opnieuw wonden, zonden, bonden en honden te herkennen, te erkennen en te leggen in Christus’ voor mij doorboorde handen. Een angstig pijnlijk proces, vol rouw om verliezen, letterlijk (miskramen, overlijdens) en figuurlijk van dromen en illusies over relaties, met mezelf en anderen. Erkenning van eigen manieren om te overleven, manieren die uiteindelijk alleen zouden leiden tot meer vervreemding van God en mezelf en op den duur zouden leiden tot de dood, diep van binnen en zoals die bedorven soep, slechts waard om door de wc te spoelen.

Vele uren therapie, vele conferenties, vele uren gebed en worsteling én gelukkig vele momenten dat ik Christus mocht horen en zien en Zijn liefdevolle armen om me heen mocht ervaren. Die momenten zijn als veelkleurige kralen in mijn levensketting, waarmee ik me nu mag sieren, vooral van binnen, waardoor ik onwrikbaar weet: Ik ben Zijn geliefd kind, dochter van de Allerhoogste en Hij was, is en zal er zijn, in mij en om me heen.

Het wonderlijke is dat door al die jaren heen, Hij in Zijn genade, me gebruikte om liefde en heling te brengen in de levens van anderen, dwars door mijn eigen barsten heen. Wat een wonderlijke God, Vader, Vriend en Trooster!

Dit jaar was ik na een hele tijd weer eens op een TPZ conferentie met Mark Pertuit. Het klopt Mark, Hij verandert ons verhaal en daardoor onze identiteit. Het klopt ook: er zit een taak aan vast, een mooie, maar pittige taak, de weg te gaan van heelheid tot meer heelheid en die te blijven gaan. Tijdens deze conferentie was er voor mij vooral dankbaarheid én nóg meer heling. Zijn barmhartigheden houden echt niet op, ook nu niet, en elke morgen zijn ze nieuw. Ook nu ik ouder ben en een nieuwe levensfase in mag gaan. Juist nu!

Erwtensoep werd het, niet door mensenhanden gemaakt, maar voedzaam en goed genoeg om verder te reizen, in de conferentie én daarna.
Zou die pompoensoep soms daarom beschimmeld zijn? Om mijn ogen te openen voor Gods weg en gedachten die altijd hoger en anders zijn dan de mijne?

Lief team: zelfs via die beschimmelde soep werden jullie gebruikt.

Meld je nu aan voor de volgende TPZ Conferentie:

Het kruis en het herstel van alle dingen

delen in de triomftocht met Jezus

2 en 3 februari 2024

Spreker: Mark  Pertuit

Locatie: De Lichtboog in Houten
Aanbidding & Worship o.l.v. Jan Willem en Gerdien van Delft